Çok karışık.Artık bu iş saçları da geçti.Kırıkları,akan boyaları,kahkülleri,asimetrik kesimleri.Artık iş,işten geçti.Kendini bir türlü sağlıklı eski haline döndüremiyor.Nedenini de bilmiyor.Azıcık bilir gibi oluyor gündüzleri de-geceye varır varmaz kaçıyor aklı o taraflardan.Bazı şeyleri sorgulamak korkutuyor onu.Zaten soyutluklardan oluşan kendi dünyasında yeterince köşeye sıkışıkken,bir de şimdi son zamanların trajedisi onu ürkütüyor.Sarıldığı kollar açılıp kaçışalı çok oldu.Yürümek için önce istek gerek.Ağlamak için geçerli sebepler,vaz geçmek için sevmiyor olmak..Belki de delirmek,günümüz dünyasında,ağlamanın bir başka formudur.
Delirdin, değil mi? Melis.
0 Comments
Yazıyorum.Yazdıkça gerçek ile gerçek olmayan arasındayım.Bir trendeyim.Bir şehre gidiyorum.Valizim yok.Sadece ufak bir sırt çantam.Kahverengi.Bazı insanların göz rengi ilgimi çok çekiyor.Seninki de.Ama bakmak için yakınlaşamam.Trendeyim.Gidiyorum.Senden olmayan bir yöne.Bilinçsizce sana yolculuk ettiğim her gün,benim için kendimden uzaklaşmak oluyor.Sana değil,senden gidilir.Bazı insanların gitmek için kalmayı tercih ettiğini biliyorum.Kahverengi gözlü,tren sevmeyen insanlar.Cam kenarından bilet alıp da gözlerini telefon ekranından bir saniye kaldıramayanlar.Burada belli bir kural yok.Bazı günler bazı önemli denen adamların koyduğu kurallara uyuyoruz.Bazı günler kendi kendimize kurallar koyuyoruz.Bazen başkasının kurallarına toslayarak yara alıyoruz.Genelde yara alıyoruz.Bu yüzden tren,çünkü karşıdan gelen arabanın alkollü sürücüsü bize hiç çarpamayacak.Kötü hava koşullarından etkilenen uçaklar üzerimize iniş yapamayacak.Karşıdan karşıya geçen küçük çocuklara bir tehlike olmayacağız.En azından şimdilik,en azından bu trenle her şey sıradan ve olması gerektiği gibi olacak.Çünkü ben,yazıyorum.Ben yazıyorum hepsini.Ben ne istersem o oluveriyor her kelime.Ben tren yazıyorum,sen tren beklemeye başlıyorsun bir şehrin garında.Herhangi bir şehrin.Kahverengi gözlerinle saatine bakarak,bir yandan gömleğinin ütülenmemiş kenarını fark edip huzursuzlanarak.Geliyorum.Kan,korku,çığlık,gözyaşından çıkıp geliyorum.İnan bana bu yazdıklarımın edebiyatla bir alakası yok.O kadar hayat ki,o kadar hayatta ki.Ben ölsem,burada yaşamaya başlarım.Yazıyorum,gidiyorum,geliyorum,affediyorum seni de üzülme,ağlamıyorum,gülüyorum,yeni eller tutuyorum ve herkes gibi bu şehrin her karışında can veriyorum.Tamamen gerçekçi bir bakış açısı ile,tamamen süslemelerden uzak.Gerçeğin ortasında kalıyorum,ölen insanları görecek kadar yakında duruyorum ve elimle havaya bir yumruk savuruyorum.Bu hepimiz için.Küçük sorunları çözemediğimiz yetmiyor bir de kocaman olanlarla yüreğimiz ağzımıza geliyor diye.İşte bu oksijenden alınan intikamımla,trende etrafta izlenmeye değen her şeye küserek,kendi yansımamdan göz kaçırıp,oturduğum koltuğun gerçekten var olup olmadığı hakkında kafa yoruyorum.Yorgunum.Çok yaşlı insanlar da yorgun,çok küçük çocuklar da yorgun.İyi değiliz.
Olamıyoruz. Melis. There is a terrible emptiness in me,an indifference that hurts.
I used to think that even though we don't know much about life,at least we know we have no limits.We are not restricted of anything.Any possible thing.By that,i mean walking along the street and feeling like we can handle today's meeting because today is sunny and this,somehow,makes us feel powerful and believe in ourselves.Or the music we choose to listen in the bus can help our worries go away for 15 mins.Or the way somebody,anybody who wanted to be in our lives at some point,looks at us is enough to feel okay and remember the good times even at the worst.I used to think that hurting somebody is something nobody wants.Nobody would break my heart intentionally,nobody would want me to cry..For some fucking reason,all i used to think is bullshit.I know nothing.I am hurt.People are so okay with making me cry and knowing that my heart is broken while they are passing me by at school,in the street,in movies...There are bombs that we listen to, instead of musics.There are empty words and powerless people in power,there are the simplest things that can sadden us and also the most complicated ones that can kill us when we keep breathing.Human nature is something i have no idea of.I used to think that where we are,we can make it a place worth living for.but i now i know that we are just bunch of wastes that can not simply just love each other,hug,kiss,dance with each other.We can not help each other.How can we help this deaths? I don't see any point of trying to hold it together.I think we should fall apart.We should get broken more and more until we realize that we live in a world that we are responsible for and we must start loving something.We must start being human again. 'Hands hold hands or they are lost forever .' Melis. |
Melis Erdoğan
Bu blogta yer alan her yazı, içerikte aksi belirtilmedikçe (alıntı vb.) blog yazarına aittir. dontfinishanyht©Copyright Tüm Yazılar
February 2024
|